Kadra

Magdalena Masewicz-Kierzkowska (Prezes Zarządu fundacji Akademia Profil) – mgr geografii, specjalizuje się w tematyce Krajów Rozwijających się, dziennikarka. Przez wiele lat podróżowała po Afryce, Ameryce Południowej i Azji. W 2001 roku na Uniwersytecie Warszawskim uzyskała uprawnienia pedagogiczne do wykonywania zawodu nauczycielskiego. Ukończyła Ognisko Teatralne przy Teatrze Ochoty u Haliny i Jana Machulskich. Pracowała jako instruktor teatralny. Uwielbia jeździć na nartach i żeglować. Mama Niny i Soni.

Maciej Kierzkowski – muzyk. Absolwent muzykologii na UW i Wydziału Jazzu PSM II stopnia w Warszawie. Studiował etnomuzykologię na Uniwersytecie Tampere w Finlandii. Uczestnik kursów kompozytorskich Warszawskiej Jesieni. Wielokrotny laureat Grand Prix festiwalu muzyki folkowej Polskiego Radia Nowa Tradycja. Występował w zespołach jazzowych (Big Band Radia Jazz), acid-jazzowych (Rejs), hip-hopowych (Stare Miasto), muzyki folkowej (Maćko Korba) i dawnej (Sabionetta). Obecnie członek Swoją Drogą, Ple Ple Band. Gra na gitarze, bębnie huculskim, drumli, flecie alikwotowym, fortepianie, lirze korbowej i innych instrumentach. Brał udział w nagraniach wielu płyt. Aranżer i producent muzyczny. Kompozytor muzyki do przedstawień teatrów Och-Teatr, La M.ort, Makata, także do reklam i piosenek („Hit’ Kayah i Michała Urbaniaka). Współpracownik Muzeum Historii Żydów Polskich (m.in. Wieczór Chanukowy w Teatrze Lalka) oraz Muzeum Powstania Warszawskiego (Warszawiacy Śpiewają (nie)Zakazane Piosenki). Autor opracowań muzyki poważnej i ludowej. Uczestnik terenowych badań etnomuzykologicznych. Realizator nagrań muzyki tradycyjnej in crudo. W Instytucie Sztuki PAN digitalizował i opracowywał archiwalne nagrania z polską muzyką ludową. Współtworzył płytę Early Post-War Polish Folk Music z najstarszymi powojennymi nagraniami polskiej muzyki tradycyjnej.

Leszek Zduń – polski aktor telewizyjny, teatralny i filmowy, reżyser i scenarzysta. W 1995 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie, a dyplom obronił rok później. Jego debiut aktorski przypadł na drugim roku studiów w sztuce „Venezia, Venezia” Giovanni’ego Pampiglione. W latach 1993-1997 występował na deskach Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie (np. w „Fauście” Jerzego Jarockiego, czy „Ocalonych” Gadi Roll’a), a w latach 1997-2009 Teatru Narodowego w Warszawie (np. w „Kartotece” Kazimierza Kutza, „Dożywociu” Jana Englerta, czy „Mikołajowej przygodzie w teatrze” swojego autorstwa). Współpracował także z Teatrem Polonia – „Bagdad Café” Krystyny Jandy (2009) i Och-Teatrem – „Zielone zoo” Leszka Bzdyla (2010) oraz podróżował po Polsce ze swoim spektaklem „Kolacja na cztery ręce” (2012), w którym także grał. Wystąpił w dziewięciu spektaklach Teatru Telewizji np. „Markiz von Keith” (1995), „Skarb ze snu” (1997), „Opowiadania dla dzieci” (2009) oraz siedmiu Teatru Polskiego Radia np. „Salome” (2002), „Gwiazdy i rozgwiazdy”, „Dlaczego piloci nie jedzą łakoci?” (2010). Najbardziej znany jest z seriali „Rodzina zastępcza” i „Rodzina zastępcza plus”, gdzie grał Kubę, ma na koncie kilka ról w filmach (np. „Wojna żeńsko-męska”, „Noc świętego Mikołaja”), ale dubbing to profesja, w której najbardziej się udziela. Użyczył głosu wielu postaciom np. Pippinowi („Władca Pierścieni”), Jamesowi Potterowi („Harry Potter i Zakon Feniksa”), księciu Zuko („Awatar: Legenda Aanga), czy Mako („Legenda Korry”). Aktor pisze także bajki dla dzieci – „Bajki w trasie i na czasie”, „Wyjątkowe Święta Kiko, Niko i Sokratesa”, „Kiko, Niko i Sokrates na wakacjach”, „Płyta do zjedzenia” (słuchowisko), „Mikołajowa przygoda w teatrze” (sztuka).

Krzysztof Plewako-Szczerbiński – aktor. Ukończył warszawską Akademię Teatralną w roku 2000. Od tego roku jest aktorem Teatru Powszechnego. W tym czasie zagrał wiele ważnych ról, m.in. w przedstawieniach Władysława Kowalskiego (Czwarta siostra), Piotra Cieplaka (Wesołe kumoszki z Windsoru, Król Lear, Albośmy to jacy, tacy…, Nieskończona historia), Anny Augustynowicz (Powrót na pustynię), Grzegorza Wiśniewskiego (Letnicy), Małgorzaty Bogajewskiej (Dotyk), Wojtka Klemma (Omyłka. B. Prus feat. Konopnicka) czy Artura Urbańskiego (Kamień i popioły). Jest również aktorem występującym w dubbingu, a także w radiu i telewizji.

Witek Broda – muzyk, skrzypek, miłośnik polskiej muzyki tradycyjnej, założyciel Kapeli Brodów. W pieśniach zachowuje oryginalne maniery wykonawcze i właściwy jej tematyce kontekst. Prowadzi badania etomuzykologiczne w Polsce i zagranicą. W Fundacji Akademia Profil prowadzi warsztaty muzyczne.

Karol Podkul – czynny muzyk instrumentalista, współpracuje z teatrami warszawskimi takimi jak: Teatr Żydowski im. Estery Racheli i Idy Kamińskich, Teatr Polonia, Teatr Laboratorium Dramatu. W latach 2006 – 2011 studiował na Uniwersytecie Muzycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie. W czasie nauki w liceum muzycznym jak i na studiach był laureatem czołowych miejsc wielu konkursów o randze ogólnopolskiej i międzynarodowej w kraju i za granicą. Ważniejsze osiągnięcia to: I miejsce na Międzynarodowym Festiwalu Akordeonowym w Przemyślu (2003 rok), I miejsce na Międzynarodowych Gorlickich Konfrontacjach Akordeonowych (2004 rok), 4 miejsce na Międzynarodowym Konkursie Akordeonowym w Klingenthal – Niemcy (2010 rok), 6 lokata na prestiżowym Citta di Castelfidardo – Włochy (2005). Koncertował z Filharmonią Warszawską, nagrywał audycje dla Telewizji i Radia Rzeszów.

Ania Broda – na co dzień jest muzykiem Kapeli Brodów, w której śpiewa i gra na cymbałach. Od siedmiu lat, wieczorami namiętnie wymyśla piosenki dla dzieci, kołysanki i inne miniatury muzyczne. Inspiracją jest dla niej piękna poezja dziecięca; szczególnie ta nieobliczalna i zagadkowa, w której dźwięczą słowa. W muzyce szuka nastrojów, kolorów, wzruszeń, tajemnic i nieprawdopodobnych historii, poruszających delikatne struny wyobraźni. Ma na swoim koncie kilka płyt jako Kapela Brodów, współpracuje z Polskim Radiem PR 2, Państwowym Teatrem im. H. Modrzejewskiej w Legnicy, nagrywała dla telewizji, występowała na wielu festiwalach w kraju i zagranicą, prowadzi warsztaty śpiewu, wykonuje partie wokalne w multimedialnym widowisku Pamiętam. Katyń 1940 L.U.C-a, czyli Łukasza Rostkowskiego na zamówienie Narodowego Centrum Kultury (2010 r.).

Gwidon Cybulski – multiinstrumentalista – specjalizuje się w grze na instrumentach etnicznych takich jak: balafon, ngoni, didgieridoo, djembe, conga, choć nie jest mu obca gra na bardziej tradycyjnych instrumentach takich jak: gitara, czy harmonijka ustna. Jest kompozytorem muzyki inspirowanej głównie motywami afrykańskimi oraz autorem tekstów piosenek, które wykonuje. Swoją drogę w karierze muzycznej rozpoczął grając w zespole Rzepczyno Folk Band. Po odejściu od tej formacji rozpoczął współpracę z zespołem Nell Ambientes. Obecnie jest liderem zespołu Gadająca Tykwa. Słuchając muzyki tego zespołu dzięki autorskim aranżacjom przenosimy się w atmosferę radosnego, etnicznego wymiaru. Równocześnie tworzy ilustracje muzyczne do opowiadanych bajek i opowieści zaczerpniętych z różnych kultur. Jest też zaangażowany przez Teatr Roma. Gra na djembe i didgeridoo w spektaklu Akademia Pana Kleksa. Posiada bogate doświadczenie w prowadzeniu warsztatów bębniarskich. W Akademii Profil prowadzi warsztaty muzyczne.

Hubert Połoniewicz – muzyk, multiinstrumentalista. W swojej twórczości wykorzystuje tradycyjne instrumenty etniczne i czerpie inspirację z wielu tradycji muzycznych Europy, Azji i Afryki. Wystąpił na wielu koncertach i festiwalach muzycznych w całym kraju, Gra m.in. na flecie ney, tabli, bendirze i zarbie.

Ola Ośko – trener, konsultant, koordynator projektów edukacyjnych, prowadzi warsztaty z obszaru międzykulturowości dla dorosłych, dzieci i młodzieży. Jest także odpowiedzialna w Global Competence za projekty doradcze oraz treningi relokacyjne. Jest certyfikowanym facylitatorem metody Cultural Detective®. Jest absolwentką Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie na kierunku Stosunki Międzynarodowe. Ukończyła także Podyplomowe Studia Marketingu Kultury na UW. Brała udział w szkoleniu TOIT2 dla trenerów międzykulturowych w Jenie. Jest aktywnie działającym członkiem stowarzyszenia SIETAR Polska, zastępcą koordynatora grupy warszawskiej. Po raz pierwszy zetknęła się z zagadnieniem wielokulturowości podczas stypendium naukowego w HEC Montreal w 2004 roku i od tej pory systematycznie pogłębia swoją wiedzę i kompetencje w tej dziedzinie. W pracy zawodowej zajmowała się m.in. rekrutacją i selekcją pracowników oraz tworzeniem systemu ocen pracowniczych. Przez kilka lat była związana z organizacją szkoleń i realizacją projektów szkoleniowych w międzynarodowej firmie szkoleniowej. Prowadzi warsztaty dla dzieci i koordynuje projekty kulturalne i edukacyjne z obszaru międzykulturowości.